Czas zacząć żyć.

Witam wszystkich. 

Jak minęła Wam niedziela? U mnie dziś dzień wspomnień, przemyśleń nad tym co było kiedyś, a co jest teraz. Może to ta pogoda wpłynęła tak na mnie, może muzyka którą słucham na Spotify, może widok moich starych zdjęć sprzed dwóch lat. W każdym bądź razie zrobiło mi się dziś jakoś smutno a zarazem poczułam gdzieś głos wewnętrzny, że czas iść dalej naprzód. Zaprzepaściłam to co było dwa lata temu, rozleniwiłam się strasznie, nie ma we mnie ambicji i motywacji, tej którą posiadałam kiedyś. Nie wiem jak ja ogarniałam kiedyś tyle rzeczy naraz i byłam w miarę zadowolona z tego, kim byłam. Gdzieś to wszystko się zgubiło, przepadło. I nie znam powodu tej zmiany, chyba po prostu z dnia na dzień samo przyszło. 

Od paru dni jednak, bo nie tylko dziś, coś we mnie krzyczy, coś we mnie woła "Rusz w końcu tyłek i wstań z tej kanapy, rób coś ze swoim życiem". Niestety nadal są to chwilowe zrywy, bo za chwilę mówię swoim myślom, że jeszcze nie ten czas, nie dziś, dziś nie mam sił. Kiedy już coś we mnie się budzi, za chwilę ze zdwojoną siłą przyciąga do kanapy i mówi "siedź, tak Ci wygodniej, za stara jesteś już na zmiany, przecież wszystko Cię boli, po co udajesz że jeszcze coś potrafisz skoro wiesz, że to Ci się nie uda"? Niestety ten drugi głos wygrywa od dłuższego czasu. 

Chcę jednak przeciwstawić się temu lenistwu, temu marnowaniu dnia, ba...marnowaniu życia. Muszę się jakoś ogarnąć, obudzić z marazmu, snu zimowego. Chcę być szczęśliwym człowiekiem, czerpać życie pełnymi garściami. Chcę wyglądać szczupło, chcę być kobieca, chcę być aktywna fizycznie, chcę podróżować, kochać ludzi, chcę być inteligentna, chcę posiadać wiedzę na wiele tematów, chcę czytać, oglądać, chcę rozwijać swoją pasję...chcę być taka jak kiedyś, a nawet lepsza. Jestem już być może w połowie drogi swego życia, czas więc tą drugą połowę spędzić tak, by mieć co wspominać na łożu śmierci. 

A Wy jesteście zadowoleni z siebie samych? jesteście szczęśliwi? A może ktoś zaczyna razem ze mną walkę o lepsze jutro?